Helena Lanza, actrice: "Ik ben niet zo goed met GPS. Ik moet bekennen dat ik me moet blijven concentreren, want soms heb ik de neiging om de stekker eruit te trekken."

Helena Lanza is een theater-, film- en televisieactrice die een solide carrière heeft opgebouwd sinds haar opleiding aan het William Layton Theater Laboratory en het RESAD. Ze werkte bij het National Drama Center en in producties zoals Romeo en Julia en The Wave , waar ze heeft bewezen dat ze alle soorten rollen aankan.

Naast haar successen op het toneel zagen we haar op het grote scherm in Mario Schoendorffs film Los secundarios en in de voor een Goya Award genomineerde korte film Gastos incluido , geregisseerd door Javier Macipe. Op televisie maakte ze deel uit van de hoofdcast in seizoen 2, 3 en 4 van de serie El Pueblo , geregisseerd door Laura en Alberto Caballero, voor Amazon Prime en Telecinco; in Servir y Proteger , de Plano a Plano, voor TVE; en in Good Moods 4 Estrellas .

Dit is wat we het meeste over Helena weten, maar er is nog veel meer. Vandaag ontdekken we een andere kant van haar, een kant die zeker voor iedereen onbekend is: haar relatie met autorijden en reizen, een fundamenteel onderdeel van haar persoonlijke en professionele leven.

Helena, heb jij een rijbewijs?

Ik heb geen rijbewijs en eerlijk gezegd ben ik ook niet van plan er een te halen, omdat ik te lui ben om te leren voor het theorie-examen, en het praktijkexamen spreekt me ook niet aan. Ik lijk een beetje op Carlos Areces, die altijd zegt dat hij moeite heeft om tijd te besteden aan het bestuderen van iets waar hij geen interesse in heeft. Het is grappig, want in de serie El Pueblo hadden Carlos en ik allebei behoorlijk wat scènes met voertuigen – hij met zijn auto en ik met mijn busje – en wanneer we moesten rijden, wezen ze een stuntdubbel aan. In mijn geval, bijvoorbeeld, in het tweede seizoen, was ik betrokken bij een achtervolging die ingewikkelder was, met meer middelen, en ik durfde het nog steeds niet te halen. Ik weet dat het superhandig is, maar ik ben niet van plan om het te doen.

Hoe verplaatst u zich doorgaans in de stad?

Ik verplaats mij in de stad met de metro, de bus of te voet.

En hoe reisde je in El Pueblo van de ene naar de andere plek?

We filmden in een heel klein stadje genaamd Valdelavilla, dus ik had geen auto nodig om me te verplaatsen. Toen ik naar San Pedro wilde, het naburige stadje met bars, een supermarkt en een zwembad, moest ik een collega of iemand van de productie vragen om me te rijden.

Over chauffeurs gesproken: welk gesprek met een chauffeur of taxichauffeur zul je nooit vergeten?

Ik denk nu aan Manolo, een chauffeur die veel samenwerkt met Contubernio, met de gebroeders Caballero, en met wie we vaak samen van Valdelavilla naar Madrid reisden. Ik kan het heel goed met hem vinden; ik herinner me dat hij in een dorpje in Toledo woonde en met veel genegenheid sprak over zijn ouders, zijn hond en het huis dat hij bezit. We hebben mooie momenten gehad waarin we praatten over familie, relaties en hoe het is om wat verder van de stad te wonen.

Met al het werk dat je moet doen tussen theater, film en televisie, is reizen voor jou een toevluchtsoord geworden om even helemaal los te zijn of een noodzaak?

Ik geniet echt van reizen voor mijn werk. Het is niet belastend, maar bevrijdend. Even weg van huis zijn helpt me en draagt ​​op alle mogelijke manieren bij aan mijn leven. Ik blijf graag even weg, zoals in El Pueblo , waar we in een heel rustig berggebied waren en tijd doorbrachten met mijn collega's. Ik heb ook erg genoten van de reis naar Soria om El Cid te beleven; ik ben dol op dat soort avonturen. Mijn tarotkaartlezer heeft me verteld dat ik in mijn leven veel zal reizen.

Welke roadtrip was voor jou een keerpunt in je leven, zowel persoonlijk als professioneel?

Een reis die ik in 2020 maakte met mijn beste vriend Alberto. Het was heel bijzonder. Het was augustus, het ergste van de pandemie was al voorbij en we gingen voor het eerst samen naar het strand. We kwamen terug uit de lockdown en als vrienden waren we wat meer op afstand geweest, dus die hereniging was heel belangrijk voor me. Naast het naar het strand gaan na zoveel maanden opgesloten te hebben gezeten, voelde ik een enorm gevoel van vrijheid en geluk omdat ik bij hem was.

Je rijdt zelf geen auto, maar bent een goede co-piloot?

Ik denk dat ik er goed in ben omdat ik een gesprek kan voeren, goede muziek kan draaien en graag de bestuurder vermaak. Ik vind het heerlijk om als co-piloot te reizen, vooral de gesprekken die ontstaan ​​terwijl je uit het raam kijkt terwijl de auto rijdt. Waar ik soms niet zo goed in ben, is het gebruik van gps; ik moet bekennen dat ik me moet concentreren, want de verleiding om af te haken kan me soms parten spelen.

Als je met de metro of de bus reist, geef ik je gevoelens en jij vertelt me ​​wanneer je ze hebt gezien of ervaren:

Woede:

In de metro probeerde een man me lastig te vallen, maar gelukkig waren er genoeg mensen in de buurt die hem tegenhielden toen hij dichtbij kwam en me probeerde aan te raken. Die situatie maakte me behoorlijk boos en machteloos.

Gelach:

Het is me al meerdere keren overkomen in de metro, met mijn vriend Alberto of Nacho. Omdat ik erg goed ben en een geweldige clown ben als het op accenten en stemmen aankomt, speel ik soms een personage, en als ik mensen zie lachen en me afvraag wie dit gekke meisje is, lachen we allebei.

Droefheid:

De waarheid is dat er veel verdriet is in de metro, want iedere keer als ik de metro neem, zie ik mensen die bedelen.

Frustratie:

De metro van Madrid is overweldigend, vooral als de lijn erg druk is en je moet uitstappen om mensen te laten in- en uitstappen bij de volgende halte. Soms, zelfs als je moet uitstappen om mensen door te laten, komen mensen vast te zitten zonder uit te stappen, en dat veroorzaakt een file. Je moet begrijpen dat je eerst moet uitstappen en dan pas de nieuwe passagiers moet laten instappen, zodat degenen die willen uitstappen, dat ook kunnen doen. Het is echt een frustrerende situatie.

Liefde:

Als ik in de metro zit en verliefde stelletjes zie, geeft mij dat een geweldig gevoel.

We zitten nog steeds in de metro of de bus. Heb je iets meegemaakt of meegemaakt dat je inspireerde om een ​​personage te creëren?

Ja, ik moest net denken aan een jongen met een beperking die zich, eenmaal in de trein, steeds omdraaide om naar me te kijken. Ik was getroffen door dat gebaar, dat hij zich omdraaide en met zijn ogen communiceerde, alsof hij wilde zeggen: "Hé, ik ben er nog." Ik vond hem ongelooflijk lief en een zeer inspirerend personage.

Wat stop je altijd in je koffer als je een tijdje op reis gaat?

Mijn oordopjes om te slapen en mijn oogmasker.

Herinner je je nog de eerste keer dat je in Valdelavilla aankwam om El Pueblo te filmen? Wat voelde je toen?

Het werken daar gaf me veel rust; het voelde vanaf het moment dat ik aankwam als een prachtig en ander project. Toen ik hoorde dat ze filmden in een dorp met slechts vier huizen, was ik verrast door hoe ze het hadden gelokaliseerd: een van de regisseurs komt uit Soria en ontdekte dat het dorp onbewoond was. Eten of koffie drinken terwijl ik naar de bomen in de bergen van Soria keek, gaf me veel rust. Die rust compenseerde de stress van het filmen en zorgde voor een zeer goede mix van energie tussen de spanning van het werk en de rust van de omgeving.

Erasmus in Lissabon, wat herinner je je nog van die tijd en die plek?

Wauw! Ik moet meer dan tien jaar terug in de tijd om het me te herinneren. Het was een heel authentieke ervaring, want Lissabon was destijds nog niet zo toeristisch. Na verloop van tijd werd het een trendy plek, maar toen ik er ging wonen, toen ik 22 of 23 was, waren Portugal en Lissabon voor veel mensen, vooral veel Spanjaarden, nog vrij onbekend. Daarom herinner ik me het met een authenticiteit die nu, nu het wat drukker is geworden met toerisme, wat aan belang heeft ingeboet, zoals vaak gebeurt met dit soort steden.

Het was een prachtige tijd. Ik was diep gegrepen door de poëtische en decadente sfeer van de stad, de straten, het licht van Lissabon en de persoonlijkheid van de Portugezen. Hoewel we heel close zijn, zijn we toch heel verschillend; ik denk dat ons karakter meer lijkt op dat van de Italianen. Ik ben dol op het theater daar; het is eigentijdser en performatief. Ik hield van de oude stad, de fado en de nostalgie die eromheen hangt. Ik ben een nostalgisch persoon, met een groot gevoel voor humor en vrolijkheid, maar ook een grote gevoeligheid, dus in Lissabon voel je je erg geboeid door dat gevoel van op je eigen plek zijn.

De School voor Theater en Film, waar ik studeerde, was essentieel voor mij; ik heb er veel geleerd en zou er zo weer studeren. Ik heb ook een voorstelling gemaakt die ik hier in Spanje presenteerde, geschreven en geregisseerd door Alfredo Sanzol, en later heb ik er een korte film over gemaakt.

Welke plek associeer je met je jeugd, met Helena als kind?

Ik denk aan meerdere, maar vooral aan Cuenca, omdat mijn moeder daar vandaan komt. Het was een vakantiebestemming voor mijn jeugd en adolescentie. Ik heb prachtige herinneringen aan mijn eerste vriendengroep en aan mijn eerste vriendje, met wie ik twee jaar samen was. Het was heel fijn, want in plaats van mijn eerste groep en drinkpartijen te beginnen in de plaats waar ik woonde en studeerde, Alcalá de Henares, deed ik het in Cuenca. We gingen er vaak heen, wanneer we een lang weekend hadden om de vakantie door te brengen.

Met welk filmkarakter zou je wel eens een lange reis willen maken?

Ik had The Virgin Suicides , maar ik had het einde opgedeeld en zo meer ruimte voor het leven gecreëerd, zodat ik die reis met hen kon maken en hen daarna kon laten doen wat zij wilden.

Welk persoon die je op reis hebt ontmoet, zul je nooit vergeten?

Aan mijn vriend Louis, uit Lissabon.

Welk vliegtuig heeft je het langst laten wachten vanwege een vertraging?

Ik herinner me dat we tijdens de tournee van Het Notitieboek van Pythagoras, een productie van het Nationaal Theater en het CDN, een enorme vertraging hadden. We stonden op het punt de vlucht terug van Mallorca naar Madrid te halen, maar die had tweeënhalf uur vertraging. In die dagen had ik nog een theaterklus die ik niet kon aannemen omdat ik op tournee was. In theorie had ik het kunnen combineren, want ik had 's ochtends een voorstelling in Madrid en 's middags nog een in La Coruña, maar vertragingen betekenen dat je dat soort beslissingen niet neemt, omdat je de middagvoorstelling misschien niet zou halen, en dat zou een zeer ernstig probleem zijn. Vluchtvertragingen kunnen een echt probleem zijn voor beroepen zoals het mijne, vooral als je naar je werk moet of een prijs moet ophalen. Zo overkwam het Irene Escolar tijdens haar eerste Goya: ze speelde een toneelstuk en moest een taxi nemen om er op tijd te komen. Ze had nog een afspraak twee uur verderop, en als er een file of een probleem met de trein was geweest, had ze haar prijs niet kunnen ophalen.

Waar reist Helena naast haar werk als actrice graag naartoe?

Na verloop van tijd ben ik erachter gekomen dat ik de bergen verkies boven de zee. Ik hou van reizen, zowel naar plekken die iets meer lijken op wat ik ken als naar compleet andere plekken. Maar gezelschap is wat ik het allerbelangrijkste vind. Reizen heeft me geleerd met wie ik graag terugga en met wie ik dat liever niet nog een keer doe. Je kunt er ook voor kiezen om alleen te reizen, hoewel dat als vrouw, afhankelijk van de bestemming, riskant kan zijn. Het is natuurlijk ingewikkelder, en daarom denk ik dat een goede reisgenoot een zeer belangrijke basis is om de ervaring op te bouwen. Van daaruit kun je bepalen waar je naartoe wilt. Over het algemeen hou ik erg van reizen, hoewel ik moet toegeven dat ik een beetje kieskeurig ben over bepaalde plekken... Ik heb een fobie voor kakkerlakken, en dat beïnvloedt me behoorlijk. Als ik weet dat ze ergens veel voorkomen, denk ik erover na. In Marokko bijvoorbeeld overkwam mij dat.

Wat doe je als je op een nieuwe bestemming aankomt? Zijn er gewoontes die je helpen je snel aan te passen aan de veranderende omgeving?

Ik kom graag aan, ga even zitten, rust even uit in bed om mijn draai te vinden, denk: "Oké, ik ben er", neem dan een douche en ga meteen de deur uit. Ik breng het liefst zoveel mogelijk tijd buiten door, geniet van de plek en profiteer vanaf het eerste moment van de ervaring.

Welke plekken wilt u nog ontdekken?

Cuba en Argentinië.

Plannen voor vandaag?

Vandaag is de verjaardag van iemand van wie ik heel veel houd, en vanavond gaan we het vieren.

Tijd doorbrengen met Helena Lanza is als een roadtrip met een goede vriendin. Ze is direct, fris en bovenal authentiek. Ze navigeert door het leven met diezelfde instelling: ongehaast, genietend van het landschap. In elk woord zie je hoe haar reizen en het autorijden zelf een plek voor haar worden om contact met zichzelf te maken en op te laden. Verre van de actrice die we op het scherm zien, is Helena het type persoon dat inspiratie vindt in elke stap die ze zet, die ervan geniet om te verdwalen, zowel onderweg als dwalend door een stad of dorp. Elke reis, of het nu voor werk of plezier is, wordt een gelegenheid om te reflecteren, te ontspannen en tegelijkertijd geïnspireerd te raken. Wat duidelijk is, is dat elke wending haar op haar reis dichter bij de ware betekenis brengt.